قطعه ای از بهشت

چکيده
اميدوار بودن ، هنري است که بايد همگان ، به خصوص نسل پوياي جوان آن را فرا بگيرند . زیرا امیدواری حالتي نفساني بوده و موجب دل بسته شدن انسان به امور مورد انتظار خود مي شود .
در اسلام ، اميد و آرزو جايگاه رفيعي داشته است تا جايي که معصومين در روايات از اميد به عنوان رحمت الهي ياد کرده اند . به طور کلي اميد و آرزو را به دو قسم اميد و آرزوي کاذب و صادق تقسيم کرده اندکه تشخيص دادن آن ها امري الزامي است . آرزوهاي واهي و نامتعادل از مهمترين آفات اميدها و آرزوها بشمار رفته اند . زيرا طبق روايات ، آرزوهاي دراز ، عقل انسان را مي برد و اگر از حد اعتدال خارج شود ، مفاسد جبران ناپذيري به دنبال خواهد داشت .
براي داشتن روحيه ي اميدوارانه راه هاي مختلفي وجود دارد : 1ـ ديدن نيمه ي پر ليوان و انديشيدن به داشته هاي خود . 2ـ توکل بر خدا .3ـ توجه به گذشته ي شيرين و مرور خاطرات مسرت بخش . 4ـ داشتن تصويري روشن از آينده و بهره مندي از روحيه ي انتظار . 5 ـ داشتن شناختي بهتر از سختي ها . 6 ـ تحمل تپش هاي پر اضطراب انتظار و از ياد نبردن طلوع خورشيد .
کلام آخر اين که اميد و اميدواري در هر عملي يا رفتاري ضروري است و نمي توان بدون داشتن اميد کاري را به نحو احسن انجام داد .